Hayatım boyunca,bu iki okuma şeklini de denemiş bir insan olarak yazdığımı belirtmek istiyorum öncelikle.Bu konuda yazma sebebim de,ben ettim siz etmeyin şeklinde,serzenişvari bir öneriden başka bir şey değil.Önceleri,okuduğum kitabın sayfalarını bile dikkatli çevirir,aman sayfa kenarları kıvrılmasın,kapağı zarar görmesin diye kendimi kasarak okurdum.Kitabın benim veya ödünç olması fark etmezdi.Sonra,bir gün okurken,anlamını bilmediğim bir kelime karşıma çıktı ve yanımda onu not edebileceğim bir materyal yoktu.Mecbur kaldım sayfa üzerinde karalama yapmaya.Uzun süre nefesimi tutmak zorunda kalmışım ve sonra derin bir nefes almışım gibi hissettim.Çok güzeldi!Sonraları bu alışkanlık haline geldi,çok da güzel oldu.Şimdi her kitap,bir boşluğumu dolduruyor,bir eksiğimi tamamlıyor gibi hissediyorum.Bu satırları okuyan ve kitaplarına nokta bile koymaya imtina edenler var ise şayet,bir deneyin derim.Ona değer verirken,onun size değer katmasına mani olmayın.Bunun bilincine vardığımdan beri,karşıma çıkan anlamını bilmediğim kelimeler ve anlamlarıyla oluşturduğum bir sözlüğe ve hoşuma giden,altını çizdiğim ve tekrar okumak istediğim cümleleri yazdığım bir deftere sahip oldum.Sahip olduğum tüm kitap ve dergilerimden daha fazla değer verdiğim.Çok çok hoşuma giden bir tabir tam olarak özetliyor aslında tüm hislerimi ve yazdıklarımı."Kitapların kabuklarını atıp içindeki cevheri kendi hazinesine katmak.*"Son olarak da aylık yazılarını takip ettiğim iki
Mustafa Özel yazısının fotoğrafını ekliyorum aşağıya.Biri dağarcığıma -dolayısıyla sözlüğüme:)- kelime katmazken,diğeri sayesinde birçok yeni kelime öğrenmiş oldum.Aşağıdaki fotoğraflar,anlatmak istediğim soyut düşüncelerimin somutlanmış örneğidir.
 |
| Arka Kapak Dergisi,Agatha Christie Sayısı |
 |
Arka Kapak Dergisi,Cahit Zarifoğlu Sayısı
*Arka Kapak dergisi,23.sayısındaki Muhyiddin Şekur'ün İhsan Sönmez anısına kaleme aldığı yazısından alıntıladığım bir tabir. |
Yorumlar
Yorum Gönder